Akademik Veri Yönetim Sistemi
17. Uluslararası Bilimsel Araştırmalar Kongresi, Ankara, Türkiye, 19 - 20 Ağustos 2023, ss.373-385
Sanatın kaynaklarından biri olarak oyun, birçok kuramcı ve sanatçı tarafından kabul görmektedir. Kendiliğinden var olan oyun dürtüsü yalnızca çocuk ya da çocukluk ile ilişkilendirilemez. Bu nedenle tarihçi Johan Huizinga insanı ‘Oynayan İnsan (Homo Ludens)’ olarak tanımlar ve oyunun kültürden daha eski olduğunu belirtir. İnsan ve hayvanlar ilk gelişim evrelerinden itibaren çevreleri ile ilişki ve iletişimi oyun vasıtasıyla kurarlar. İnsani faaliyetlerin tümünde mevcut olan bu dürtü değişerek yaratıcılığa da evrilir.
İçinde cinsiyet unsurunu ayırt edici bir öge olarak barındırmayan oyun olgusu ile kurulmak istenen sanat/sanatçı bağlantısı, satranç oyunu ve bu oyunun unsurları aracılığıyla işlenmektir. Yüzyıllardır oynanan satranç, içinde taşıdığı sessiz bir savaştan dolayı erkeklere ait bir oyun olarak algılanır. Dolayısıyla Takako Saito, Yayoi Kusama, Yoko Ono, Barbara Kruger, Rachel Whiteread ve Tracey Emin gibi postmodern 6 kadın sanatçı öznenin, kendi eserleri için ürettikleri satranç setleri bu çalışmanın konusu olarak seçilmiştir. Oyun, oyuncu ve ekipman bağlamında oluşan kimlik değişimleri, eserlerinde tema olarak satranç oyununu seçen bu sanatçıların üretimlerinde ele alınmaktır.
Play as one of the sources of art is recognized by many theorists and artists. The spontaneous urge to play cannot be associated only with children or childhood. For this reason, historian Johan Huizinga defines humans as 'Homo Ludens' and states that play is older than culture. From their earliest stages of development, humans and animals establish relationships and communication with their environment through play. This impulse, which is present in all human activities, changes and evolves into creativity.
The art/artist connection to be established with the phenomenon of the game, which does not contain the gender issue as a distinctive element, will be processed through the game of chess and the elements of this game. Chess, which has been played for centuries, is perceived as a game belonging to men because of the silent war it carries within it. Therefore, the chess sets produced by 6 postmodern female artist subjects such as Takako Saito, Yayoi Kusama, Yoko Ono, Barbara Kruger, Rachel Whiteread and Tracey Emin for their own works have been chosen as the subject of this study. The identity changes that occur in the context of the game, the player and the equipment will be discussed in the works of these artists who chose the game of chess as the theme of their works.