Çeşitli zaman dilimlerinde tanım, anlam, işlev ve değer yönünden farklılıklar göstermeye başlayan sanat; yeni fikir ve üretim teknikleriyle birlikte melez bir kimlik kazanmıştır. Çağın gerçeklerine paralel bir şekilde sanatın evrilmesini sağlayan bu değişim, 20. yüzyıl lif sanatının oluşumuna da zemin hazırlamıştır.

Kendine has dili ve kelime dağarcığı olan tekstil, gerek teknik, gerek malzeme gerekse dokusal olarak farklı sanat söylemlerinde de derin şiirsel bir anlatım dili olmuştur. Çünkü sanat olarak tekstil, üç boyutluluk ve dokunsallığın yanı sıra, yaşanmışlıkların, anlatıların ve kültürel anlamların sembolik içeriğini de yansıtmaktadır.

Teknik ve malzemenin yardımıyla zihinsel çağrışımları ihtiva eden tekstil, yumuşak dokusundan dolayı sınırları zorlayan ve gelenekleri aşan bir ifade biçimine dönüşmüştür. Bu bağlamda, plastik sanatlarda kendisine yer bulan tekstil sanatında yumuşak dokuyu sert materyallerle kullanan sanatçılar bir zıtlık oluşturarak estetik algıyı farklı bir boyuta taşımışlardır.

Araştırmanın kapsamını; sanatçıların tekstil malzeme ve tekniklerini kullanarak yumuşak dokuya zıtlık oluşturan sert materyallerle kurduğu dinamik kombinasyon üzerine şekillenen eserler oluşturmaktadır. Derleme niteliğindeki bu çalışmada; belirlenen 3(üç) sanatçıya ilişkin incelemeleri kapsayan yayınlardan elde edilmiş bilgiler ve sanatçılarla yapılan görüşmeler kaynak olarak kullanılmıştır.