Diabetes Mellitus (DM), insülinin gerçek ya da fonksiyonel eksikliği sonucu ortaya çıkan, karbonhidrat, protein ve yağ metabolizmasının bozukluğu ile karakterize ve hiperglisemi ve ketoasidozisle sonuçlanan endokrin hastalık olup, günümüzde insan ve birçok hayvan türünde sıklıkla görülmektedir. Diyabet insanlarda Tip I, Tip II ve gestasyonel (gebelik) diyabet olmak üzere 3 gruba ayrılırken, kedi ve köpeklerde Tip I ve Tip II olmak üzere 2 gruba ayrılır. Köpeklerde Tip I ve Tip II diyabet görülürken, kedide, ekzojen insülin tedavisine ihtiyaç duyulmasına rağmen, tip II DM baskın (kedilerin yaklaşık %80’sinin etkilendiği düşünülmektedir) görünmektedir. Diabetes mellitus çoğunlukla orta yaşın üzerindeki (8 yaştan büyük) kısırlaştırılmış dişi köpeklerde görülürken, her yaştan ve cinsiyetten kediler DM’den etkilenir, ancak obezite riski en yüksek 6 yaşından büyük kısırlaştırılmış erkek kedilerde daha sık görülmektedir. Kedilerde normal kan şekeri (glikoz) düzeyi 63-132 mg/dl ve köpeklerde 75-120 mg/dl kadardır. Kan glikoz düzeyinin köpeklerde 180 mg/dl’den, kedilerde ise 240-290 mg/dl’den fazla olması durumunda ilgili organlar zarar görmeye başlar ve kedi ve köpekler diyabet belirtileri gösterirler. Diabetes mellitus’un beslenmeye bağlı faktörleri arasında diyet kompozisyonu, formu ve beslenme metodolojisi diyabetik düzenleme önemli bir etkiye sahiptir. Diyabetik köpek ve/veya kediyi idare edecek bir mama seçerken, düzenlemeyi değiştirebilecek temel besin maddelerinin konsantrasyonları göz önünde bulundurulmalıdır. Bu derlemede kedi köpeklerde diyabetin beslenmeyle ilişkisi ele alınmaktadır.