Modern dönemde Batı’da Hristiyanlık bağlamında “öteki” bir sorun olarak tartışılmaya baş-lanmış, bunun neticesinde dinî dışlayıcılık, dinî kapsayıcılık ve dinî çoğulculuk şeklinde üç pers-pektif öne sürülmüştür. İslâm’ın muhatap kabul ettiği öteki, içlerinde Kur’an’da Ehl-i kitap olarak zikredilen Hristiyan ve Yahudilerin de olduğu gayrimüslimlerdir. İslâm’da Ehl-i kitap ve diğer inanışlara sahip kişilerle bir arada ve hoşgörü ile yaşamak esastır. Ancak bu yaklaşım, ötekinin din ve inanışlarının da aynı şekilde hakikat olarak kabul edilmesini gerektirir mi? İslâm’da inanılması gereken iman esasları arasında nübüvvet inancı da zikredilmekte ve Allah tarafından gönderilen tüm peygamberlere inanılması gerektiği emredilmektedir. Bu çalışmamızda Kur’an’ın genel mesa-jını göz önünde bulundurarak nübüvvetin varlığını kabul etmeyen ya da nübüvveti kabul ettiği halde tüm peygamberlere ve bilhassa son peygamber Hz. Muhammed’e iman etmeyen kişinin mü’min olup olmadığı ve ölümden sonra kurtuluşa ermesinin imkânı tartışılacaktır. Aynı şekilde nübüvvet inancı bağlamında İslâm’ın ötekine bakışının Kur’an’daki ifadeler ve Hz. Peygamber’in yaklaşımı doğrultusunda nasıl olduğu ve bu konu hakkındaki farklı yaklaşım biçimleri değerlendi-rilecektir. Çalışmamızın amacı İslâm’a göre Ehl-i kitap da dâhil olmak üzere ötekinin hakikat üze-re olmasını gerektiren hususların neler olduğu ve dinlerin hakikati meselesinde İslâm’ın bakışının nasıl olduğunu tespit etmektir. Çalışmamız aynı şekilde sadece Allah’a ve ahiret gününe iman etmenin kişiyi mü’min kılıp kılmadığını da ortaya koymayı amaçlamaktadır. Çalışmada meselenin hem klasik hem de çağdaş döneme ait yaklaşımlara yer verilmesi problemi mukayese etme ve yeni değerlendirmelerde bulunma imkânını sunacağını umuyoruz.