Bu makale dingin bir fert ve toplum oluşturma konusunda Nursî’nin fikirleri ve düşüncelerinin analizi üzerinde odaklaşmaktadır. Nursî’nin toplum modeli, dini esas alan, inancın merkezde olduğu ve bütün muamelelerde Allah rızasının esas tutulmasının lazım geldiği ve münafese eden (iyilikte yarışan) bir toplumdur. Çünkü din fıtrattır ve gerçek anlamda dini yaşayan bir toplumda fıtrat dinginlik kazanır, ilahî ruh canlanır, fıtrat tekâmül elde eder ve millet en ideal bir toplum haline gelir. Nursî dini fıtrî bir ihtiyaç olarak görmekte hem fert hem de toplumun mükemmelliği ve yeteneklerinin inkişaf etmesinin en hayati unsuru olarak dini kabul etmektedir. İman insana sorumluluk yüklemektedir. Bundan dolayı insanın gerçek anlamda milletine fedakârlıkta bulunması dini duygunun insanda hâkim olmasına bağlıdır. İslam dünyasını bir araya getiren, toplumdaki fertleri kaynaştıran en büyük iksir dindir. Dinin toplumda ihmal edilmesi toplumu dağıtan ve onu kaoslara sürükleyen en büyük neden olmuştur. Sık sık Risale-i Nur’da Esmâ-i Hüsnâ’nın fonksiyonerliğine atıfta bulunan Nursî evrendeki cazibeyi Allah’ın Vedûd isminin tecellisi olarak tefsir etmektedir. O halde evrendeki gezegenlerin cazibe kanunu ile fezada devran etmesi ve ahenkli bir birlik oluşturması toplumlar için bir örnek olmalıdır. Toplumları bir arada tutma, onları ahenk içinde yaşatma Vedûd isminin tecellisine yani toplum fertlerinin birbirlerini sevmesine bağlıdır. Bu isim toplum fertleri tarafından ne kadar davranışlarda yansıtılırsa toplumdaki bağlar da o derece kuvvetli ve ahenk o derece sarsılmaz olur. Nursî’nin cihat hakkındaki düşüncesi, ayetlerin tarihi bağlamları ve dinin merkezi ilkelerini esas almaktadır. Anahtar Kelimeler: Cihat, Toplum, İnsanlar, Birey, Nefis